تاریخ شگفت انگیز باستانی سس کچاپ
این چاشنی مورد علاقه آمریکاست، اما تاریخچه طولانی سس کچاپ به چین امپراتوری باز می گردد – و در مقطعی کاملاً بدون گوجه فرنگی بود.
سس کچاپ کوچک در 97 درصد خانه های ایالات متحده و احتمالاً 100 درصد کباب ها یافت می شود. اما این سس بیشتر از همبرگر، هات داگ و هاینز وجود دارد. در واقع، سس کچاپ گذشته‌ای تاریخی دارد که به دوران امپراتوری چین بازمی‌گردد، جایی که با احشاء ماهی، محصولات جانبی گوشت و دانه‌های سویا تهیه می‌شد. تا سال 1812 بود که سس گوجه فرنگی اختراع شد.
تاریخ باستانی سس کچاپ
اجداد کچاپ مدرن کاملاً بدون گوجه فرنگی بود. اگرچه گیاهان گوجه فرنگی در دهه 1500 از آمریکای جنوبی به انگلستان آورده شدند، اما میوه های آنها برای قرن ها خورده نمی شدند زیرا برخی از مردم آنها را سمی می دانستند.
(مثلاً وقتی انگلیسی‌های ثروتمند از بشقاب‌های اسپند سربی می‌خوردند، اسید گوجه‌فرنگی سرب را وارد غذا می‌کرد و باعث مسمومیت با سرب می‌شد.) در عوض، پیش‌ساز سس کچاپ ما یک سس ماهی تخمیر شده از جنوب چین بود.
از 300 سال قبل از میلاد مسیح، متون شروع به مستندسازی استفاده از خمیرهای تخمیر شده از احشاء ماهی، محصولات جانبی گوشت و دانه سویا کردند. سس ماهی که توسط سخنرانان گویش مین جنوبی “ge-thcup” یا “koe-cheup” نامیده می شد، در سفرهای طولانی اقیانوس به راحتی ذخیره می شد.
خمیرها در مسیرهای تجاری به اندونزی و فیلیپین گسترش یافتند، جایی که تاجران بریتانیایی در اوایل دهه 1700 طعم چاشنی شور را پیدا کردند. آنها نمونه ها را به خانه بردند و به سرعت دستور اصلی را خراب کردند.
عصر طلایی سس کچاپ
قرن هجدهم عصر طلایی برای سس کچاپ بود. کتاب‌های آشپزی حاوی دستور العمل‌هایی برای سس کچاپ ساخته شده از صدف، صدف، قارچ، گردو، لیمو، کرفس و حتی میوه‌هایی مانند آلو و هلو بودند.
معمولاً اجزاء را یا به شکل یک قوام شربت مانند می‌جوشانند یا برای مدت طولانی با نمک می‌مانند. هر دوی این فرآیندها منجر به یک محصول نهایی بسیار غلیظ شد: یک بمب طعم‌دار شور و تند که می‌توانست برای مدت طولانی بدون خراب شدن دوام بیاورد.
